حرف “طاء “و “تاء” در فارسى مانند هم ادا مى شوند و هردو از تماس روى سر زبان با ناهمواریهاى کام بالا ادا مى شود، با این تفاوت که صدا در حرف “طاء” درشت و پرحجم مى باشد.
نکته:
حرف «ت» :بدون ارتعاش تارهای صوتی تلفظ می شود.
حرف «د» :همراه با ارتعاش تارهای صوتی اداء می شود.
حرف «ط» : دارای حالتی ویژه است؛ و آن عبارتست از اینکه همزمان با تلفظ این حرف، ریشه ی زبان به سوی کام بالا متمایل شده و کف زبان گود می شود. این عمل حالت پر حجمی ویژه ای به این حرف می بخشد که به آن «تفخیم» گویند. به همین دلیل به حرف «ط»، «تاء مفخّم» نیز گفته می شود.
تفاوت حرف “طاء “و “تاء”:
تابَ طابَ
قانِتینَ قانِطینَ
تمرین:
اَطـْغـى ـ تـَطْغَوْا ـ فِطْرَةَ ـ خِطْبَةِ ـ مُطْمَئِنّینَ ـ یُطْعِمُونَ ـ فَطَرَ ـ طَفِقَ ـ اِسْتَطَعْتُمْ ـ طآئِفَتانَ ـ اَطاعُونا ـ بِطائِنُها ـ وَ لا تُطِعْ ـ سُطِحَتْ ـ طِفْلاً ـ اَساطیرُ ـ اَطیعُونِ ـ خَطیئاتِکُمْ ـ طُمِسَتْ ـ خُطُواتِ ـ طُغْیاناً ـ طُوبى ـ یَطُوفُ ـ بُطُونِهِمْ ـ تُشْطِطْ ـ تَخُطُّهُ ـ لِلطّاغینَ ـ تَطَّلِعْ ـ فَاطَّهَّرُوا ـ عُطِّلَتْ
برگرفته از کانال حافظان وحی